Haydi çocuklar okula :)

Doğursam mı yoksa biraz daha serseriliğe doysam mı derken doğurup; ay daha bebecik, aman o hala minicik derken büyüttüğüm miniğimle birlikte nihayet ilköğretimin ilk basamağına adımımızı atıp Anasınıfı talebesi olduk :)))

Geçen seneden kreş tecrübemiz var ama bu biraz daha ciddi bir adım gazına o kadar gelmişiz ki dün gece hiç birimizi uyku tutmadı. E doğal olarak sabah saat 10:00 daki tören için kalkmamız gereken saatte epey zorlandık. " Kışları neden böyle oluyor anne? Ben uykusuz kalkıyorum hep, zor oluyor uyanmak" diye bir dizi ahretlik soru eşliğinde bana Günaydın diyen oğluşuma kışları daha erken kalktığımızı anlatırken buldum kendimi. Bir taraftan da yatakta kıpırdandığı anda tost makinesine attığım tostu ve sütü yedirip törene yetişelim telaşına harfiyen uyduğumuzu anlatmama gerek yok sanırım :)

Zar zor evden çıkmayı becerdikten sonra okul kapısına vardığımız anda diğer velilerle birlikte kapıdan içeri giriyor olmak beni bir sulandırdı ki tarifi mümkün değil. Bismillah diyemeden hüngür hüngür ağlamaya başladığımı farkettiğim anda bir panikle ellerim direk gözlerime gitti. Güneş gözlüğünü zaten takmış olduğumu farkettiğimde biraz rahatladım ama ne çaredir ki hüngürtü peşimi bırakmadı bir türlü.

Burnumu çeke çeke, hıçkıra hıçkıra ama gözlüğün ardına saklı vaziyette omuzlarım durmadan titrerken bir öğrencinin gülerek yüzüme baktığını gördüm. "Hangi sınıftasınız?" diye sorduğunu fark edip yanıtlayınca elimize bir okul kimliği ve Türk Bayrağı tutuşturuverdi bu küçük abla. Kimlik ve bayrak elime gelir de ben susabilir miyim? Hüngürtü tam gaz devam... Yanaklarımdan aşağı yuvarlanıyorlar ve ben tam gözlüğün bittiği yerde işaret parmağımla karşılayıp yüzümden uzaklaştırmaya çalışıyorum onları.

Oğlan farkında bile değil. Zaten müzik benim hıçkırıklarımı saklıyor çok şükür :))) Gözlerim yaşlardan dolayı görevlerini yapamayacak durumda olduğu halde 5 yıllık anneliğin verdiği pratiklikle oğlanın başını bulup üzerinde adının ve sınıfının yazılı olduğu boyun kimliğinin askısını geçiriveriyorum el yordamıyla. Bu da tamam!

Okul süslenmiş. Her yer bayraklar, dev Atatürk resimleri ile donatılmış ve marşlar çalıyor ard arda. E sebep mi lazım, hıçkırmaya devam tabii :)

Baktım annemle babam da yetişmişler törene bize bakınıyorlar el salladım hemen, annemin elinde selpak, babamda güneş gözlükleri :)) Evet dedim, bunlar hakikaten benim ailem :)))

İstiklal Marşı ve Saygı duruşunda ağladım, Hoşgeldiniz dediler ben ağladım, Kaymakam konuştu ben ağladım, Okul Müdürü konuştu ben ağladım, basından biri resmimizi çekti ben ağladım, öğrencinin biri unuta unuta bir şiir okudu ben ağladım, oğlum dahil tüm öğrencilere hediye dağıttılar ben ağladım, okulun dans grubu Salsa gösterisi yaptı ben ağladım, iki kardeş öğrenci keman çaldılar ben ağladım, jimnastik gösterisi yapıldı ben gene ağladım, Romen havası oynadılar ve ben gene ağladım :))

O kadar çok ağladım ki... Hoş Hababam Sınıfı'nın müziğini duyunca bile ağlayabilmek konusundaki başarım dilden dile dolaşmaktadır cemaat içerisinde fakat bugün ben bile durumuma endişe eder oldum.

Biliyorum ki bugün bu heyecanı benimle birlikte yaşayan pek çok anne ve baba var. Dilerim ki hepimizin evlatları bu vatana ve millete güzel işler yaparak bizi onurlandıracak; bayrağımızı ilelebet göğümüzde dalgalandıracak kudrete sahip çıkabilecek ve her koşulda Atatürk'ün izinden yürüyecek Aydın Türk Gençleri olarak büyüyecekler.



Ne mutlu Türk'üm diyene!