2 Aralık 2010 Perşembe

Koşturmaca / Şarj Olmaca



Nasıl yorgunum, nasıl, anlatamam.

Bu hafta istisnasız hergün sabahın kör karanlığında kalkıp başladım koşturmaya. Haftasonu yapılacak kamp için hazırlıklar kamp programı geç yapıldığı için son ana kaldı. Doktor randevularımı bir türlü denk getiremediğim için aynı diş kliniğinin iki ayrı doktoruna farklı günlerde gitmek yani iki günümü diş meselesine ayırmak zorunda kaldım. Bir Anadolu yakası, bir Avrupa yakası pinpon topu misali yuvarlandım durdum.

Tek başıma olsam mesele değil ama bir de okuldan döndüğünde karşılanması gereken bir yavru olunca işin içinde, insan yetişemezsem paniğiyle yürek çırpıntısından ruhunu teslim edecek hale geliyor resmen...

Haylazlıkta sınır tanımayan kuduruk kişiliğim; evdeki işlerim ve dışardaki mecburi koşturmalarım arasına bol bol da dost kaçamağı sıkıştırınca bittim ben, telef oldum bir nevii resmen :)

Bir doktor ve bir kuaför randevusu arasına, bir dosta kaçıp kahve içmek ve güzeller güzeli kedisini mıncırmak gibi bir eğlence ekledim hemen mesela.

Mesela dün... Sabah saat onbuçuk randevum öncesi bir başka sevdiğimle buluşup uzun bir kahvaltı keyfi yaptım Nişantaşında, özlemişim oralarda olmayı nicedir... Üstelik giderken eşim beni sabahın yedi buçuğunda 4Levent metro istasyonunda bıraktığı için uzun zamandır binmediğim metroya da binmiş oldum. Koridorlarında saksafon çalan siyah saçlı, tuhaf sakallı, ilginç tipli adamın "Portofino"su eşliğinde yürüdüm mesela Osmanbey çıkışına kadar...

Sonrasında çocukluk çağlarımdan bugünüme kadar itina ile taşınan dostluğumuzdan pek keyif aldığım bir başka isme yol aldım. Dükkanına girdiğimde önümüzdeki günlerde gerçekleşecek olan nikahı için davetiyelerini yazıyordu. Bir bekar yakışıklı daha evli adamlar kervanına katılıyor yani kısacası :)

Kahvelerimizi içtik dedikodu eşliğinde. Sonra birlikte çıkıp bankacı arkadaşlarımızla da birer kahve içelim diyerek Zincirlikuyu'ya zıpladık, tabii gene koşa koşa :)

Dünya kadar beyaz yakalı insan içinde bizimkileri bulmak kolay olmadı ama sevgi herşeyi çözüyor ki koca bir plazanın hemen önünde nihayet buluştuğumuzda uzun uzun sarışıp öpüşüp koklaştık şükrede şükrede :)

Unutmadan, bir ara anneme bile uğradık, çadır malzemesi bırakmak için. Annem ve misafirleriyle de öpüşüp koklaşıp hasret gidermem mümkün oldu ancak aşağıda abuk sabuk bir yere park etmiş adamcağızı fazla bekletmemek için ancak 3 dakika kadar sürdü :)

Sonrasında tekrar Anadolu yakasına geçerken köprüden boğazı seyrettim. "Ne güzel şehirsin sen İstanbul" diye çığlıklar attı içimden bir ses. Aslı'nın bir mim yazısında bahsettiği ve benim de canımın çekip ilk defa bir kitabını edindiğim Ayfer Tunç eşlik etti yoluma Taş, Kağıt Makas ile. Ne kadar geç kalmışım meğer... Bir solukta içine çekti beni hikayeler, gerçekten beğenerek okuduğum ender öykülerden oldu kitabın içindeki ilk üç hikaye ( son hikayeyi henüz bitirmedim ).

Nihayet eve vardığımda miniğimle de kavuştuk ve bu sefer de onun peşi sıra koşturmam başladı. Bir ödevi vardı ki görünce gözlerim fırladı yerinden. k sesini öğrenmişler, kı kı kı diye dolanmaktan boğazım patladı resmen :)

Sonra akşam yemeği telaşı.

Ve sonra bir önceki kampın yazı ve hatıralarını birleştirmek için oturdum ekran karşısına, gruba sürpriz olsun diye bir de ateş başında şarkı söylerken kaydedilmiş müzik dosyası ekledim sunuma.

Bütün işim bittiğinde artık ben de yeryüzünden silinmiş gibi hissediyordum kendimi. Yatağım, yastığım diye ağlaşa ağlaşa buldum odanın yolunu ve sabah saat altı olup saat çaldığında ancak açtım tekrar gözümü.

Şimdi böyle vır vır vır söyleniyor gibi gözüküyorum belki ama aslında tam tersi. Şöyle düşünüyorum ki insan hareket ettikce şarj oluyor ve hayatına hareket ekliyor. Bir kenarda oturup hiçbir şey yapmamaya alışmak çok kolay evet tembellik cezbedici ancak rutin haline geldiğinde insanın içinde birşeyler ölüyor. Çalıştığım zamanki koşturmamı özlemiş olacağım ki sabah, ayağımda bir kot, sokaklarda yürürken etrafımdan geçip giden, ofis kıyafetleriyle güne başlayan insanlara da imrendim sanırım biraz.

Belki de diyorum çalışmamaya karar verdiğim için aklım çalışmakta. Aç tavuk misali dönüp duruyorum darı ambarı fikri etrafında. Hep erteliyor insan kendi için yaptığı planları ve kendinden daha öne koyduğu bir sürü şey birikiveriyor yolunda. Bazıları, uğruna yaşamamanın bile mümkün olacağı büyüklükte sevgiler olunca da geriye kalan böyle uzaktan bakıp bakıp mırıldanmak oluyor tabii...

Neyse, çok uzattım. Biraz dolmuş muyum yoksa ne. Haftasonu kampı iyi gelecek umarım ruhuma :)

İyi bakın kendinize, dönüşte görüşebilmek dileğiyle...


7 yorum:

aslı hayvanı dedi ki...

ya iş hayatını hiç özlemiyorum ben. sokakta gördüğüm ofis kıyafetli insanlara acıyorum. sanki daha dün ayrılmışım işten gibi coşkuluyum. sadece gün olur da maddi problem çıkarsa ve mecburen işe dönersem diye bir korku var içimde hep :) doğuştan tembelim ben belki de.

Sokak Kedisi dedi ki...

Aslı'm kuzum,
İçinde bulunduğum durumu "Çalışasım çok da çalışabilitem yok" desem izah edebilir miyim acaba :))))
Kendi parasını kazanmaya alışmış insana batıyor para kazanamamak, illa bir yerinde arıza çıkıyor aslında. Bir de tüm arkadaşlarım iş hayatında dolu dizgin koşarken, ben arkalarından toz yutar gibi hissetmesem seveceğim tembelliği de herkese "gelin dibimde oturun" diyemeyince böyle oluyor :)
Ben iflah olmam :))

Aslısın dedi ki...

Ya yorulmuşsun falan ama pek güzel geçmiş be!
Ayrıca son hikaye bence en bombası, Suzan Defter. Çok güzel, gerçekten.

Ayrıca adaş gibi ben de tembelim doğuştan. Beni çalıştıranlara aşk olsun!

Sokak Kedisi dedi ki...

Heyecanla okumaktayım Suzan Defter'i Aslı'cım. Uzun süredir elime aldığım ama ilk 20 sayfadan sonra bir kenara attığım kitaplardan dolayı cesaret edemiyordum yeni bir denemeye, senin yazınla bir gaza geldim ki iyi de olmuş, süper valla teşekkür ederim :)

Tembellik dersen.... Ben de severim de, yaparım da ama virüsü bana bir bulaştı mı bitkisel hayatta gibi oluyorum. Abarttıkça abartıyor en sonunda amaçsız kalıp silikleşiyorum.
Ona dayanamadığım için şarj olayım diyorum ya :)

E obsesif ruhum hiçbir şeyin dengesini bulup ortada kalamayınca ya tümden seriyorum ya tümden sarılıyorum ben de :)))
Oyy oy!

novella / विश्व dedi ki...

bayılıyorum senin çoşkulu hayat telaşına... nasıl da güzelsin üstelik her telaşın sonunda, nasıl da bir kaçamak yaratıp yeniliyorsun kendini. bu çok ilham verici...

Sokak Kedisi dedi ki...

Caaanım Novella,
Her telaşta; biraz düşünceden, biraz gerçekten, biraz da beklentiden kaçıyorum galiba diye düşünmeye başladım bir süredir. Monoton beni öldürüyor işin aslı ve dirilmek için bolca telaş edip, beynime bir mola verdirip sadece bedenimle yaşamam gerekiyor ara sıra :))

Kampda olmak ise tüm soruları götürüyor hayatımdan. Kamp süresi boyunca sadece hayatta kalmak telaşı ve soruları geride bırakmak öyle keyifli ki bir nevi sığınak bana. Yanımdakilerde canımdan olunca değmeyin keyfime :)

Kendime not: Acaba ben ne zaman kısa cümleler kurarak anlatabileceğim aklımdakini? Offf of!

Eliza Doolittle dedi ki...

Sokak Kedisi;

Telaşın içine kitap sokabilen zuzaylı kadınlara bayılırım :) Son öyküyü de oku, suzandefter çarpacak seni..bitince de son romanı yeşilperigecesini oku hatta :)

Free Counter