Tutamıyorum kendimi çiçeğin, böceğin, kuşun, otun resmini çekerek dolaşıyorum kendimi bildim bileli
Bir iddiam olduğundan falan da değil, sadece resimlemek ölümsüz kılıyor bana göre o an hissettiğim mutluluğu. Bir kareye hapsedince hep taze kalıyor ve üstü küllenmiyor gibi geliyor gördüklerimin. Yaşlanmıyor, eskimiyor, yitip gitmiyor yani kısaca
Şubat ayının içerisinde, bir dağbaşında tüm doğa kendini kahverengiye ve griye bürümüşken göreceğimi sandığım son renkti bu siklamenler. Ama mucize gibi oradaydılar işte.
Ve şimdi blogumda sizlerle paylaşabileceğim bir karede üstelik ölümsüzler ...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder