Sonbahar Şafağı

Aklından tüm köprüleri yıkmak geçerken,

Kalbini inciten, aklını kurcalayan, yüreğini sıkan, gözlerini yaşartan, ümidini yok eden herşeyi içinden söküp atmak isterken,

Bitmek bilmeyen mesafelerdir yolunu gözlediğin, ansızın içine sızıp kulağına 'geldim' diye fısıldayacağı saniyeyi iple çektiğin hayallerine veda etmek zamanı geldi diye düşünürken,

Şuursuz bir kalabalıkla yorulmuş, ayak sesleri ile çiğnenip sömürülmüş iyilik, sevgi ve sadakat duygularını, derin derin çukurlar kazıp içine gömesin, gömdüğün yeri de unutasın gelmişken,

Daha fazla duymak istemediğin ama tüm düşlerinde, yüreğinde çınlayıp duran, hasretin yitip gitmiş notalarını, kağıttan bir fener ile gökyüzüne salmanın tam da zamanı artık diye hissederken,

Gecenin karanlığında bomboş sokaklarda çığlık çığlığa yankılanarak yarım kalan tüm cümleleri, tüm yarımlıklarıyla birlikte yüzyıllar sürecek bir uykuya yatırmanın derdindeyken,

Kendini son bir kez daha kaybedip, yalın, yalnız ve uzak yollara vurma arzusu, tüm arsızlığıyla aklına çöreklenmiş, isterik bir istekle "Hadi!!!" diye tuttururken,

Yaprakları yerlere sermiş, sarı & kızıl bir eylül sabahında; elini tutan, seni köklendiren herşeye sessizce birer öpücük kondurup, sadece kendinle doldurduğun çantanı vurup omzuna, yürüyüp gidesin gelmişken,

Güz yağmurlarıyla gönlünü ıslatan sonbahar, büyük bir bitiş için seni çapkınca baştan çıkarmaktayken...

Kimbilir,

Belki sarı & kızıl bir eylül şafağında,

Yürür, gidersin yarınlara

.