Günbatımı

Gözyaşı bazı bitişlere öyle çok yakışır ki hem gidenin ardından ağlar insan hem de giden olmaya ağlar...

Hatta bazen zamanı geldiği halde, ipler düğüm tutmaz olduğu halde gitmemek için o kadar çok direnir ki bu seferde gidememiş olmak yerli yersiz ağlatır insanı...

Nokta koymak, Bitti demek, Dur demek, Hayır demek; bitirir yakınlığı çünkü ve uçurumlar yaratır iki kısa mesafe arasında bile. Hatta bazen duyduğumuz/söylediğimiz kelimelere o kadar sığınırız ki tek suçlu onlar sayarız böyle anlarda. Halbuki bu gerçeği görmek çok can yakıcı olsa bile gönlün reddettiğini dil haykırmaktadır çoğu zaman...

Ve aslında hiçbir yama dikiş tutmamaktadır bu gerçeğin ağırlığından...

Gene de...

Gene de her biten günün ardında yepyeni bir gelecek yaşar aslında... Gözyaşlarıyla harcanmayacak kadar taze, öfkeyle tüketilmeyecek kadar da heyecan ile doğmaktadır yeni fırsatlar kapımızda.

Bazı bitişlerin ardından kadeh kaldırmak gerekir hayata; Şerefine! dercesine
Gözümüzün önündeki efkar perdesini dağıtmak için tam zamanıdır aslında

Yeni bir müziğe sevdalanmak, bir kediyi kucaklamak, çimlere uzanmak, çocuklarla saklambaç oynamak... Bunlara atılacak isteği duyabilmek için neşeyi büyütmek, veee bunun için de öncelikle geçmişle mücadeleyi bitirmek gerekir en azından.



Düşünsenize eğer her gün batımı acı verseydi Güneş'e; aynı acıyı tekrar yaşayacağını bile bile geri gelir miydi hiç sessizce?

Sanmıyorum...

Güneş olmak gerekir belki de!

Doğmak her bitişin ardından yeniden sıcacık bir gülümseme, yepyeni bir heyecan ve benzersiz bir güzellik ile...

.............(Görseller Sevgili Oya Sural'a aittir ve izniyle kullanılmıştır. )..........