Bir düşe tutunmak...

Çok sevdiğim dedemi bundan 4 yıl önce tam 94 yaşındayken kaybettik.

Benim için dedem olmasının ötesinde bir kıymeti vardı, okumayı, yazmayı, yaşamayı, var olmayı onun enerjisiyle sevmiştim çünkü. Sürekli gülerek bakan gözleri, sevgi dolu yüreği, eğlenmeyi bilen altyapısı ve kişiliğini bütünleyen zekasıyla doğduğum saniye hakim olmuştu benliğime.

Onun gölgesinde büyümekten çok zevk aldım. Sadece serinleten ama asla kısıtlamayan bir gölgeydi üstümdeki çünkü. Analitik düşünmeyi hayatının baş koşuluna koyan ama duygusal zenginliğini asla yitirmeyen bir adamdı dedem. Sınırları yoktu ama prensipleri vardı, samimiyeti çoktu ama laubaliliğe de hiç yer yoktu onun gölgesinde.

Tıp fakültesi mezunuydu, Cerrah olan babasının izinden yürüyerek tıp okumayı seçmişti ve mesleğinde hep sevilen, saygı duyulan biri olmuştu. Ona bu işin sırrını sorduğumda bana işini severek yaptığını anlatmıştı. İşini severek yapıyor ve bu yüzden yorgunluk yerine mutluluk duyarak yaşıyordu hayatını.

Onu izleyerek büyümenin bana çok şey kattığına olan inancım o kadar büyük ki dedemi kaybetmiş gibi bile hissedemiyorum kendimi ben. Sanki bir seyahate gitti gibi geliyor bana. Çünkü o kadar fazla hayatımda ki fikirleriyle, öğrettikleriyle, bana verdiği güven duygusuyla dopdoluyum hala...

Aslında varmak istediğim yer dedemi ne kadar sevdiğim değil elbette ama konu dedem olunca çenem düşüyor fena halde :)

Geçmiş yazılardan birine kıymetli arkadaşım Bucera bir yorum eklemişti. O yoruma istinaden dökülüyor bunlar bu ekrana aslında.

Dedemin vefatından sonra odasındaki şahsi eşyaları toparlama işi bana verilmişti. Çalışma masasını toplarken kullandığı ajandayı karıştırdım önemli ve atlanmaması gereken bir notu olabilir diye düşünerek.

Ve kendi kendine İtalyanca öğrenmeye çalışıyor olduğunu farkettim şaşkınlık ile :)))

Ajandanın ilerleyen sayfalarında ise resmen bir İtalya seyahati planlamakta olduğunu farkedince şaşkınlığım bir kat daha arttı :))

Ajandayı elime alıp babaannemin odasına geçtim ve gördüğüm planı aktarıp haberi olup olmadığını sordum kendisine. Bir an daldı bakışları babaannemin ve yarı gülen yarı ağlayan gözlerle baktı yüzüme. "Evet" dedi, "aylar önce sabah kahvemizi içerken gençliğimizde yaptığımız seyahatleri konuşuyorduk. Bana 'tekrar gitmek istesek hangi ülkeyi yeniden görmek isterdin?' diye sorunca ben İtalya olsa keşke demiştim" dedi. Gözlerinden iki damla yaş aktı ve mendilinin ucuyla onları silerken " Demek plan yapmaya bile başlamıştı..." dedi usulca.

94 yaş. Yürümekte zorlanan bir çift bacak. Nefes almakta sıkıntı yaratan ciğerler.

Ve İtalyanca öğrenme çabası

Ve İtalya seyahati planları

???

Düşünüyordum da benim o an onun kadar enerjim yok, hevesim yok, "hadi gidelim" deseler, herşeyi halletseler bu sefer de yerimden kalkacak halim yoktu.

Ben bu kadar bezmişken o yaşta bir adamın bu gücü nereden aldığını anlamak bile zor geldi başlarda bana. Ama sonra anladım sanırım, yavaş yavaş. Yine bir ipucu vermişti bana, hayata dair.

İşin sırrı hayatı da sevmekteydi mutlaka...

Az kaldı diye korku duyup geçmişte kalan yılların yasını tutmak yerine bugüne kadeh kaldırmalı ve zamanın esiri olmadan nefes almalı hatta.

İşte o yüzden bu yazının girişinde hüzüne ait bir resim kullanmak istemedim, dedemin anısına saygı duymak ancak keyifle bakacağım bir görseli eklemek ile mümkün olacaktı sadece.



Bu resimler benim hayatı sevmekle birlikte beslenen düşüme ait resimler; İspanya'da bir köy. Cantabria.



Çok güzel değil mi?

Henüz İspanyolca öğrenmeye başlamadım ama planlarım arasına mutlaka yapılacak diye yazdım.

Hiçbir şeyi hesaplamadan doya doya şiirler okumalı, şarkılar söylemeli, yazılar yazmalı, dostlarla paylaşmalı, hatta yeni dostluklar kurmalı, kısacası hayata karışmalıyız.

Haydi lütfen siz de hiç vakit kaybetmeden tutunun bir düşünüzün peşine ;)

.............(Görseller alıntıdır)..........