Pencere

Pencereleri başka da olsa, aynı manzarayı seyreden insanlar var, biliyorum.

Bazen birinin gördüğünü, diğerinin de görmek isteğiyle belki. Veya aynı ortak geçmişten gelmekle ilgili belki. Belki de hiçbiri değil, tamamen tesadüf.

Tesadüflerin hayatlarımızda ne büyük bir yeri olduğunu düşünüyorum da bazen... Aklım almıyor, ihtimallerin ömrümüzdeki dinamiğini.

İşte böyle belki de sonsuz sayıda tesadüfün bana getirdiği anlar takılıp kalıyor aklıma. Kimisi heyecan, kimisi gerginlik, kimisi sevinç, kimisi öfke. Kişilerle, yaşananlarla, bazen de yaşanmamışlarla dolu bir sürü an.

Birisi var mesela, aynı manzaraya bakıp, aynı havayı soluyoruz her zaman. Tuhaf ama beni en mutlu hissettirecek isimlerden biriyken aslında, pencerelerimiz her daim ortak bakışla açılırken, bana hissettirdiği mutluluk ve güven olmuyor hiç. Varlığıyla birlikte geriliyorum ben. Birlikteyken içime dönüp baktığımda bulduğum en büyük duygu endişe ve anlamsız bir tedirginlik hali oluyor.

Ben değilim gibi sanki. Kendime tahammülüm olmuyor, bazen dişlerimi sıkmış olduğumu hissediyorum.

Doğal olarak ondan kaçıyorum tabii. Sonra olay büyüyor, kaçtığım anlaşılıyor. Nedenini anlatmak öyle zor ki...

Gel de anlat, iki satır boşluğunda.

Anlatamayınca, sebepsiz bir kapris gibi gözüküyor. Anlatsan, biliyorsun ki anlaşılamaz; anlatmazsan da tenezzül etmez gözüküyorsun hepsinin sonunda.

Kendini anlamak, sonra anladığını başkasına açmak, hissettiklerini anlatmak, duygunu paylaşmak böyle yorucu ve zor değildi sanki gençken. Bir düşünüp bin yaşadığım yaşlarımı özledim belki, gardını almış yaşamak ağrıma gidiyor hanidir.

İşin özeti; kafam karışık. İçim bulanık, halim de az şekerli bu hafta başında.

Hayırdır inşallah :)

Görsel alıntıdır...