Ve Gene Y A Ğ M U R

Gene bir yağmur yazısı, bu kaçıncı oldu bilmiyorum valla :))

Ama dünden beri kabusum kıvamını aldı resmen. Malum yaz tatili geldi, çocuklar evde, aktivitenin dibine de vursan suratlarda bir mutsuzluk, bir sıkkınlık. Yüzler ancak sokak yüzü gördüğünde gülünce biz de haliyle açık hava etkinliği moduna soyunduk feci halde.

Oğluşun bebeklik arkadaşlarından ve hatta ilk sempati duyduğu kız arkadaşı diyebileceğim güzeller güzeli E. ve annesi ile sözleştik bir parkta buluşmak üzere. Bir de işi abartıp beylere de haber verdik, akşam oraya gelsinler diye. Büyük, çam ağaçlarıyla gölgelenmiş oldukça keyifli bir park gittiğimiz yer. Muhtelif yerlere piknik masaları da serpiştirdikleri aklımıza gelince olayı biraz da piknik havasına sokup hemen termosumuzu ve kahvemizi kapıp, evde atıştırılacak durumda hazırda ne bulursam doldurdum piknik çantamıza. Hatta bir kaç ilave de yaptım akşam gelecek babalara ayıp olmasın da keyif alabilsinler diye :)

Fakat tüm bu koşturmanın içinde gözüm durmadan gökyüzünde. Bir kapatıyor, bir açıyor. Evim 3 cepheli; ben durmadan dolaşıp odalardan havaya bakıyorum. "Doğu cephe fena değil ama batıdan gelen bulutlar ürkütüyor resmen beni" diye arıyorum arkadaşımı. Ne yapsak, ertelesek mi, ıslanırlarsa hasta olur bebeler, beyler arıza çıkarır kesin, rezil olmayalım ıslanıp da v.s. diye diye yaklaşık 4 saat kadar her yarım saatte bir telefonlaştık desem abartmış olmam :)

Tam evden çıkmak üzereyken bir yağmur başladı ki inanılmaz! Deliler gibi yağıyor, dolu değil ama az daha şişinse dolu da diyebilmek imkanın var yani yağan nimete, o kadar iri! Bir yarım saat kadar çılgınlar gibi yağdıktan sonra duruverdi aniden. İyice sersem olduk tabii. Gene başladı telefonlaşmalar; "çıksak mı, yahu ne yapsak, deli miyiz neyiz" derken fonda da bebeler durmadan "Hadiiii, anne çıkmıyor muyuz dahaaaa, sıkıldımmmm" çığlıkları atarak canımızdan bezdirmekteydiler. e direnemedik haliylen, attık bizimkileri sokağa.

Akşam dokuz buçuğa kadar parktaydık, deliler gibi de eğlendik. Yağmur da tekrar tekrar yağdı ama hafif yağışta bizi tepemizdeki çam ağaçları korudu, damla bile düşmedi üstümüze. Sağanakta ise parkın tenteli bölümüne attık kendimizi, kimse kalmadığı için yer sıkıntısı da olmayınca pek kolay oldu yer değiştirmek :))

Mahallenin delileri diye anıyorlardır herhalde şimdi bizi ama biz çok mutluyduk. Bundan sonra haftada en az 2 gece parkın kabusu olmaya karar verdik üstelik.

Bugün de sabahtan beri telefonum çalıyor ve dört yandan "felaket yağıyor" haberleri alıyorum. Önce eşim aradı, Avrupa yakasının taaa öbür ucundan. "Çok yağıyor, sakın çıkmayın" dedi, bizim burada damla yoktu. Sonra bir arkadaşımla kahve içmeye kaçtık, annem aradı "burası uçuyor, dolu yağdı 10 dakika aralıksız" diye. Arkadan arkadaşımın eşi aradı "Feciii" diye. Ama bizim burada gene damla yoktu! Az önce eşim aradı "Taksim çıkışında sanki dere yatağında gibiyiz" diye. Gene damla yok tabii!

İstanbul'un havasına güven olmaz diyenler boşuna dememişler demek ki. Eşim geldiğinde akşam yürüyüşü için dışarı çıkacağım. Korkuyorum da bir yandan; yağmur kendini benim çıkacağım saate saklıyor galiba diye bir paranoyaya kapıldım nedense :)))

Bakalım, göreceğiz ;)

.............(Görseller alıntıdır)..........